Coach van Rendement van Geluk uit Enschede: ‘Verbondenheid volhouden is de kunst’

Coach van Rendement van Geluk uit Enschede: ‘Verbondenheid volhouden is de kunst’

 

HET LEVEN NA CORONA | ENSCHEDE – Hoe zal ons leven er na corona uitzien? In een reeks verhalen met mensen met een opvatting, verkennen we de toekomst. Vandaag deel 7. Ozewald Wanrooij, coach van Rendement van Geluk uit Enschede. „Verbondenheid volhouden is de kunst.”

Dagblad Tubantia | Theo Hakkert 

 

Bij coaching is direct contact belangrijk. Heb je het rustiger?
„Nee, eigenlijk niet. Ik zat er wel over in. Dienstverlening is inderdaad gestoeld op persoonlijk contact. Wij hebben ons direct bij het uitbreken aangepast aan videobellen. Dat gaat hartstikke goed. Persoonlijk contact is echt fijner, maar gelukkig kunnen wij onze diensten blijven verlenen. Misschien hebben wij het zelfs drukker.”

Maar dat contact. De smalltalk, de wandelgangen.
„Ik mis dat heel erg. Ik ben sowieso een mensenmens. Social distancing is voor mij niet fijn. Soms kom je in een ruimte met iemand en je weet onmiddellijk dat het niet helemaal goed zit. Meteen even naar die persoon toe, samen kopje koffie drinken, even aanraken. Het menselijke. Met videobellen vind ik het lastig om dat recht te trekken. Maar zet ik dat af tegen mijn oma die mijn opa in het verzorgingstehuis al bijna twee maanden niet heeft gezien, geen knuffel heeft kunnen geven, dan vind ik dat ik eigenlijk helemaal niet mag klagen.”

Wat doet de huidige situatie voor de relatie tussen werkgever en werknemer, jullie werkterrein?
„Wij geloven in het belang van gelukkige medewerkers. Gelukkige medewerkers floreren niet alleen thuis, maar ook op de werkvloer. Doordat wij het persoonlijke geluk meten, valt het ons op dat als gevolg van de lockdown mensen zichzelf vaker de vraag stellen of ze gelukkig zijn met het leven dat ze leven. Ik verwacht dat dit de komende tijd zowel in de relationele sfeer als op de werkvloer voor de nodige beweging zal gaan zorgen. Een reden om nu extra aandacht aan elkaar te geven en op elkaar te letten.

Of je nu een collega bent of de leidinggevende, je kunt ook via een beeldscherm heel goed zien hoe iemand zich voelt. Merk je iets, bel dan even op buiten de groep. Normaal zou je het er ook over hebben, bij de beroemde koffieautomaat: ‘Is er iets?’ Het kost alleen iets meer moeite. Werkgevers moeten bedenken dat het persoonlijke de relatie met het team waarborgt. Want als je elkaar niet meer fysiek ziet, hoe houd je dan de binding vast?”

Dat is thuiswerken, en raad eens: het blijkt te kunnen.

„Heel veel werkgevers hebben er jarenlang moeilijk over gedaan als iemand thuis moest werken. Terwijl ze er wel de behoefte aan hadden, omdat dan de balans tussen werk en privé wat beter was. Nu blijkt dat het kan. Voor de werkgeverskant is dit het moment te kijken naar een andere invulling van werk. De flexibiliteit van de werknemer voorop. In plaats van ’s ochtends ’s avonds even inloggen, waarom niet? Het biedt mogelijkheden, maar die verantwoordelijkheid moeten mensen wel nemen.”

Welke veranderingen zie jij aankomen?

„Of er dingen gaan veranderen ligt aan de mensen zelf. Ik weet dat wij goed in staat zijn vervelende zaken achter ons te laten. We passen ons snel aan. Maar er zit ook altijd een nadeel aan. We vallen snel terug in oude patronen. Deze tijd heeft een mooie kans in zich. De verbondenheid is groot. Ik zie dat mensen veel voor elkaar over hebben. Dat volhouden is de kunst. Op het moment dat je terugvalt in oude patronen, verandert er niks.”

En persoonlijk?

„Ik heb veel in mijn agenda moeten doorhalen, dingen die ik mis. Maar er is ook veel dat ik helemaal niet mis en nu meer als een oude verplichting voel. Ik werk efficiënter en doe dingen niet die ik voorheen wel deed. Ik word kritischer. Wat zijn de dingen die echt betekenisvol en waardevol zijn? Is het wel die auto die alleen maar de parkeerplaats bezet houdt? Is het dat mooie horloge dat bij videobellen toch niet opvalt? Is het de grote vakantie ver weg of is fietsen met het gezin in de buurt net zo fijn?”

Toch kom ik niet los van de gedachte dat als we op dinsdag allemaal worden ingeënt we op woensdag het oude leven weer oppakken.
„Ik deel dat met jou. Als je niks doet, gaan veel mensen gewoon weer over tot de orde van de dag. Ik zou het jammer vinden, want dit is het moment om toch een verandering aan te brengen. Ik heb het dan niet over mijn invloed op wereldniveau, maar op de zaken waar ik wel direct invloed op heb. Wat zijn de dingen die je de afgelopen tijd niet kon doen, maar eigenlijk niet hebt gemist. Daar kun je best selectiever in zijn.”

Kunnen we ooit nog zo onbekommerd leven als voorheen?
„Persoonlijk hoop ik op het vlak van vrijheid en gezondheid dat we weer zo snel mogelijk kunnen leven als voorheen. Maar ik hoop ook dat we deze fase benutten om bewuster te leven met de mensen die ons dierbaar zijn.”

Hoe zie je het over vijf jaar?
„Als het aan mij ligt leven we over vijf jaar bewuster, meer verantwoord en investeren we in de zaken die duurzaam bijdragen aan ons geluk. Heeft het voortdurende streven naar meer, meer geld, naar meer bezit en naar meer status en macht plaatsgemaakt voor meer samendoen, meer solidariteit, meer dingen doen die van betekenis zijn en meer tijd met de mensen die je gelukkig maken. Daar geloof ik in als we het hebben over een duurzame bijdrage aan geluk. En om organisaties en hun medewerkers hiermee te helpen, is in ieder geval waar wij ons met Rendement van Geluk voor blijven inzetten.”

 

Bron: Dagblad Tubantia 07-05-2020

3 Reactie's
  • René Denekamp
    Geplaatst op 08:23h, 08 mei Beantwoorden

    Mooi verwoord Ozewald, dit gedachtengoed hoop ik samen met jullie straks als licentiehouder ook verder uit te dragen.

    • RvG2805
      Geplaatst op 08:27h, 08 mei Beantwoorden

      Dankjewel René en ik ben dankbaar dat je dit gedachtegoed samen met ons wilt uitdragen!

  • Pim
    Geplaatst op 17:03h, 08 mei Beantwoorden

    Zeer helder Ozewald

Geef een reactie