Nee oma, je bent niet gek

Ik ben wat eerder van mijn werk vertrokken omdat ik langs mijn oma in het verpleeghuis ga. Naast mij bij het verkeerslicht zie ik een lesauto met twee mensen verscholen achter een mondkapje. Als rij-instructeur is het natuurlijk wat lastig om dit werk vanaf de PlayStation te doen.

Binnenkort wil ik weer mijn jaarlijkse stukje schrijven waarin ik terugblik op het jaar dat we bijna achter ons laten. Wanneer ik over vele jaren terugkijk naar 2021 en wat het meest bepalend is geweest dan moet dit tot echt corona en de maatregelen zijn. Maar is het wel handig om hierover te schrijven omdat dit bij zoveel mensen zo gevoelig ligt?

Op de achtergrond klinkt mijn radio met een liedje van het Klein Orkest.
“Als je bang en voorzichtig met je mening moet omgaan, ach wat is nou die heilstaat, zeg mij wat is hij waard, wanneer iemand die afwijkt voor gek wordt verklaard”. Wat bijzonder dat deze tekst na zoveel jaar ineens voor mij weer zoveel lading krijgt.

Het verkeerslicht springt op groen en ik geef gas. Nog nooit heb ik het zo lastig gevonden om een stukje te schrijven. Ineens verschijnt er een melding op mijn smartphone. “Nederland krijgt een nieuw kabinet”. Normaal gesproken zou ik dit een goede zaak vinden want mijn vertrouwen in onze beleidsmakers is altijd hoog geweest. Toch overheerst dit gevoel bij mij op dit moment niet.

Inmiddels rijd ik de parkeerplaats van het verpleeghuis op. Mijn oma heeft enkele jaren geleden de diagnose dementie gekregen. Iets dat voor mij niet echt als een verrassing kwam. Al enige tijd haalt het arme mensje van alles door elkaar, verzint ze dingen waarin ze vervolgens zelf gaat geloven, doet toezeggingen die ze niet waar kan maken, verdedigt ze als een gebeten hond haar ongefundeerde uitspraken, bedreigt ze soms haar medebewoners en zet ze de verpleging onder druk wanneer die niet doen wat zij wil. En wanneer je haar op dit alles aanspreekt, ontbreekt iedere zelfreflectie en roept ze direct dat ze het zich niet meer kan herinneren. Eigenlijk bijzonder want ze heeft niets met politiek.

Het is niet altijd makkelijk om bij mijn oma op bezoek te gaan. Haar wereldje is natuurlijk niet zo groot dus ik probeer haar iedere week op de hoogte te brengen van de laatste nieuwtjes. Wat ik met name lastig vind is de blik van ongeloof in haar ogen en het wantrouwen over hetgeen ik aan haar vertel.

Want hoe leg ik mijn 90-jarige dementerende oma uit dat ik in plaats van te knuffelen met iedereen sta te boksen? Dat ik restricties moet stellen aan het aantal vrienden dat welkom is? Dat de gastronomie niet langer gastvrij mag zijn en ik niet meer bij Stef (mijn zoon) aan de lijn langs het voetbalveld mag staan maar voor mijn veiligheid in de kantine moet plaatsnemen. Dit laatste is in de wintermaanden overigens niet echt een straf.

Hoe leg ik mijn oma uit dat mijn coronakilootjes niet helpen wanneer ik op de IC beland maar dat ik daarentegen na 17:00 uur niet meer mag sporten? Dat we als werkgever onze medewerkers moet weigeren om te komen werken?

Hoe leg ik mijn oma uit dat we geen carnaval meer mogen vieren maar wel de hele dag met een masker op moeten lopen? Dat 2G niets meer met mijn smartphone te maken heeft?

Hoe leg ik mijn oma uit dat mensen met de roeping om andere mensen te helpen worden bedreigd wanneer ze hun werk proberen te doen? En dat er een tekort is aan verpleegkundigen, een beroep dat zo belangrijk is voor ons leven maar door een gebrek ons nu ons leven ontneemt?

En wat moest ik haar antwoorden toen ze zei “Jongen, je mag je oma niet zo in de maling nemen hoor. Je oma is nog niet gek…”.
Ik heb het maar gelaten bij “Nee oma, jij niet…….”.

Ook ikzelf kan het soms niet geloven dat mijn beeld van normaal zo snel is gewijzigd. Twee jaar geleden dacht ik bij Corona nog aan een lekker Mexicaans flesje bier met een citroentje in de hals. Dit beeld is inmiddels gewijzigd door een buisje met een wattenstaaf die niet alleen in de hals verdwijnt.

Wanneer ik dan toch een stukje schrijf dan moet het in ieder geval iets positiefs hebben. Of is dat misschien niet meer zo’n handige uitdrukking?

Wat voor mij in ieder geval het meest positief is geweest aan 2021 is de bevestiging van iets waarin ik een rotsvast geloof heb. Namelijk het belang van mensen die me dierbaar zijn om me heen te hebben.
Mensen waarbij ik niet bang en voorzichtig met mijn mening hoef om te gaan.
Mensen die ik een knuffel mag geven en bij wie ik me altijd welkom voel.
Mensen die mij waarderen om wie ik ben en niet om wat ik niet heb.
Mensen die niet kijken naar wat ons onderscheidt in plaats van wat ons verbindt.
Mensen die allemaal op hun eigen manier proberen de wereld wat mooier te maken.

Het mooiste in 2021 was dat ik zoveel van deze mensen in mijn omgeving mocht hebben, mensen die ik al jaren ken en mensen die ik dit jaar heb mogen leren kennen. Mensen waarvoor ik dankbaar ben dat ze dit voor mij betekenen. En misschien wel het belangrijkste, mijn dankbaarheid aan iedereen voor wie ik dit mag betekenen.

Als ik dan al iets mag wensen voor het nieuwe jaar dan wens ik dat iedereen zoveel mogelijk mensen treft voor wie je dit mag betekenen.

En voor nu wens ik jou namens het team van Rendement van Geluk en mijzelf hele fijne feestdagen en alle geluk, liefde en een goede gezondheid voor 2022!